Velaí van dúas leituras de verán para sensibilizarnos coa problemática universal do estrañamento.
A casa de Mango Street de Sandra Cisneros (Rinoceronte Editora: Cangas) é una historia colectiva e metafórica formada por 44 contiños conectados entre si polo punto de vista da súa narradora e protagonista, unha nena que vive nun humilde barrio hispano de Chicago. Esperanza esperta á adolescencia sentindo que non pertence, ou non quere pertencer, ao mundo que a arrodea, e soña con poder ser a dona da súa vida e do seu futuro.
A través dun estilo fugaz e directo, definido pola autora como “antipoético”, A casa de Mango Street, describe con breves pinceladas a situación socioeconómica da muller chicana nos Estados Unidos. Considerada xa un clásico da novela de aprendizaxe, expón temas coma a inmigración, a pobreza, o machismo, ou a desigualdade entre os sexos cun lirismo e unha proximidade que fan imposible que o lector non se sinta identificado cunha obra que descobre ata que punto os nosos medos e os nosos desexos son universais.
Algúns fragmentos da obra son realmente máxicos como é o caso do conto "Os que non" (páx. 31): "
Os que non saben nada pasan polo noso barrio con medo. Pensan que somos perigosos. Pensan que os imos atacar con coitelos afiados. Son parvos que se perderon e chegaron aquí de casualidade./ Pero nós non temos medo. Sabemos que o rapaz do ollo chosco é o irmán de Davey the Baby, e que o alto que está ao seu carón coa viseira de palla é Eddie V., o de Rosa, e o mangallón que parece parvo é Fat Boy, aínda que xa non estea gordo nin sexa ningún neno./ Aquí todos somos morens, sentímonos seguros. Pero se somos nós os que pasamos por un barrio doutra cor trémennos as pernas e subimos o cristal do coche ata arriba e só miramos á fronte. Si. Así funcionan as cousas".
Hotel Problemski de Dimitri Verhulst (Editorial Lengua de Trapo) conta a historia de Bipul Masli, fotógrafo procedente dun país tercermundista, que se atopa recluido nun centro de acollida de refuxiados en Bélxica. Con brillante mordacidade vai relatando a vida cotiá deste centro no que personas dos países máis conflictivos do mundo conviven forzosamente á espera dun visado que nunca chega, que lles abra as portas dun mundo hipotéticamente mellor. Dimitri Verhulst escribiu este libro tras pasar un tempo nun centro destas características, e coma él mesmo di: «A metade destas historias son froito da miña invención, pero nin unha soa delas contén unha mentira». A súa mirada impetuosa e o seu áspero e políticamente incorrecto sentido do humor fan que a leitura de Hotel Problemski sexa un acercamento profundamente humano a un tema que poucas veces se trata en primeira persoa.
Un realmente que nos permite poñernos na pel dos refuxiados e ler una interesante visión da sociedade occidental. Véxase un párrafo do libro:
"...y en esas Maqsood va y se cree que la peña del bar leva toda la vida esperándolo./ ¡Mira, hay gente simpática!/ No es algo que se vea todos los días, así que le pregunto dónde./ -Ahí junto a la puerta, nos están saludano con el brazo./ -Sigue andando, Maqsood, ese es el saludo nazi/ Y en vista de que existen miles de saludos distintos y de que en el asocial mundo de occidente apenas se dan los buenos días, Maqsood les devuelve amigablemente el saludo nazi. Con una sonrisa. Dale saludos nazis a tu madre y a todas tus hermanas. Entonces nos toca poner a prueba nuestra condición física con catorce recalcitrantes cabezas rapadas pisándonos los talones. El bar en cuestión se llama La Bienvenida.".
Entradas
